|
به مناسبت نیمه ماه مبارک رمضان ، سالروز میلاد امام حسن مجتبی علیه السلام |
 |
|
نوشته شده توسط حاج علیرضا بکایی
/ پنجشنبه ۱۰ خرداد ۱۳۹۷ ساعت ۰۷:۱۰
|
|
بنگریم کجا ایستاده ایم !
این که آن همه بر «معرفت امامان» ، و بسی بیشتر از «ارادت به ایشان» ، تاکید کرده اند، همه بدین روست که اگر معرفت نباشد ، ارادت و محبت نیز سست و بی ریشه خواهد بود ؛ و در نتیجه ، در مواقع حساس و سرنوشت ساز ، امام و رهبر جامعه تنها و غریب خواهد ماند ؛ و در این هنگام مظلومیت او از سوی دوستان و یاران ، بسیار بیش تر از سوی دشمنان خواهد بود !
گواه این مدعا ، داستان امام حسن مجتبی علیه السلام و یاران اوست . یاران امام حسن علیه السلام ، به آن حضرت ارادت داشتند ، اما حقیقتاً معرفت نداشتند .
معرفت ، به این است که «امام» یعنی «جلودار» ؛ یعنی کسی که باید از او تبعیت کرد و «ماموم» او بود . اما یاران امام حسن علیه السلام به گونه ای تعامل می کردند که گویی امام باید «ماموم» و تابع نظر آنان باشد ! آنان ، حتی ، این را نیز درک نمی کردند که امام مظهر عزت ، عظمت و شکوه امت است و با کمال بی ادبی ، جسارت و در واقع بی معرفتی ، امام خود را سبب ذلت خویش می پنداشتند .
به همین دلیل ، درمقابل معاویه او را تنها گذاشتند .
اگر ما اکنون تأسف می خوریم که در زمان سالار شهیدان حسین بن علی علیه السلام ، مردمان او را تنها گذاشتند و مسیر تاریخ عوض شد ؛ پیش از آن باید برای مردمان زمان امام حسن علیه السلام متاسف شویم که امام خویش را رها کردند واورا تنها گذاشتند و مسیر تاریخ به ضرر اهل حق تغییر یافت . اگر آنان امام خود را بی کس و بی یار نمی گذاشتند ، حادثه عاشورا نیز به وقوع نمی پیوست .
این جاست که انسان در می یابد عدم یا ضعف معرفت نسبت به امام و رهبر جامعه ، تا کجا سرنوشت ساز و حائز اهمیت است !
معرفت ، ریشه محبت
یاران امام حسن علیه السلام تا قبل از برخورد ایشان با معاویه ، به حضرتش اظهار ارادت و محبت ، بسیار می کردند . اما چون پای امتحان پیش آمد ، در امام شناسی و ولایتمداری خویش حقیقتاً مردود شدند . این امر نشان می دهد که اظهار ارادت و دوستی بدون معرفت به امام ، واقعاً سست و بی ریشه است .
معیارها در همه زمان ها یکی است
گذشتِ روزگار هرگز معیارها و مبانی مکتب را عوض نمی کند ؛ چرا که معیارها و مبانی یعنی «اصول ثابت و تغییر ناپذیر.»
بر این اساس ، هم اکنون – در زمان ما – نیز سخن همان است که گذشت . عزت و عظمت نظام اسلامی ابتدا در گرو شناخت انسان ها – خصوصاً جوانان – نسبت به امام و رهبر ؛ و سپس ارادت و اطاعت به ایشان است . درس و عبرت بزرگ زمان امام حسن علیه السلام برای ما این است که با پشتوانه شناخت ، محبت و اطاعت از رهبر ، پشت او را خالی نکنیم و تنهایش نگذاریم و "بصیرت" عنصری است دربرگیرنده تمام این محورهای سه گانه ؛ عنصری که متاسفانه یاران امام مجتبی علیه السلام از آن تهی بودند .
جوانان امروز باید آگاه و بیدار باشند که دشمن امروز _ همچون دشمن دیروز – می خواهد بصیرت آنان را از آن برباید . ولایت ، پیرو با بصیرت می طلبد و دشمن ، یاران بی بصیرت . بنگریم که در این میدان ، کجا ایستاده ایم .
|
