عاشورا ، بعد از تاسوعاست !

به این جمله دو گونه می توان نگریست : ظاهری و سطحی ؛ و عمیق و حکیمانه .

اگر کسی سطحی و ظاهری به آن بنگرد ، طرفی از آن نخواهد بست و چه بسا اعتراض نیز روا دارد که این یک سخن بدیهی وبی فایده است ؛ معلوم است که عاشورا بعد از تاسوعاست ! این که گفتن ندارد .

اما نگاه حکیمانه و عمیق چیز دیگری می گوید ! در این نگاه ، صحبت از زمان نیست ، بلکه از محتوای آن است ؛ سخن از «روز» نیست ، سخن از «بروز» است ؛ از علت و معلول است که معلول از علت ظهور و بروز پیدا می کند . یعنی می گوید علت آمدن عاشورا وروی دادن فاجعه کربلا ، تاسوعاست .

مگر در تاسوعا چه اتفاقی روی داد؟ امام صادق علیه السلام فرمود : تاسوعا روزی است که در آن ، جدّ ما حسین علیه السلام (و یاران اندک و خاندان ایشان) در محاصرة دشمن قرار گرفتند .

آری ، حسین علیه السلام در تاسوعا تنها و بی کس شد که در عاشورا کشته شد ! اگر در تاسوعا حسین علیه السلام را تنها  نمی گذاشتند و او را در محاصرة دشمن قرار نمی دادند ، عاشورایی نیز به وجود نمی آمد . عاشورا ، آری ، بعد از تاسوعا آمد .

امت نباید اجازه می دادند تاسوعا به وجود آید . آنها نباید پشت رهبر خود را خالی و او را تنها می گذاشتند . حسین علیه السلام نباید محاصره می شد . چون محاصره شد، کشته شد ؛ و چون تنها ماند ، به شهادت رسید .

محرم که از راه می رسد ...

محرم که از راه می رسد انگار زمین و زمان یکباره زیر و رو می شود ! دلها می گیرد و دیگر کسی منتظر بهانه نمی ماند تا بگرید . اشکها در محرم آماده ریزش اند ، مثل ابر پر باری که آماده بارش است و فقط اجازه ای می خواهد !

و محرم ، فصل این اجازه است ؛ و از این رو ، فصل گریستن است ! آری ، با آمدن محرم کسی نمی گوید «گریه کن» ! چون گریه خود جاری است . در محرم ، سخن ، سخن دیگری است . در محرم می گویند : بر هر چه خواستی گریه کنی ، بر حسین گریه کن ؛ و این ، سخن هشتمین پیشوای خط سرخ عاشورایی ، امام رضا علیه السلام است که در روز اول محرم به پسر شبیب فرمود : ای فرزند شبیب ، بر هر چه خواستی گریه کنی ، بر حسین گریه کن .

البته سخن امام رضا علیه السلام به محرم اختصاص ندارد ، اما شاید بشود در محرم آن را بهتر درک کرد .

اما چرا ؟

این دو غریبه را بیرون کن !

بد جوری تو خودم بودم ؛ کسل و بی حال . مرتب بد می آوردم و انگیزه هیچ حرکت و کار مثبتی نداشتم . می دانستم حال خوبی ندارم ، اما نمی فهمیدم سر منشاء این چیزها کجاست و چرا این قدر به گرفتاری مبتلا می شوم ...

در این جور مواقع زود به حاج آقای مسجد که انسانی شریف ، متواضع و اهل معنویت بود ، مراجعه می کردم ؛ درست مثل وقتی که هنگام بیماری به دکتر می رفتم . مثل هر دفعه حاج آقا مرا با روی خوش پذیرفت . گفت : چی شده پسرم ؛ اتفاقی افتاده ؟

گفتم : حاج آقا ، حالم بد است . مرتب بد می آورم ؛ از این چاله در می آم ، تو یه چاله بزرگ تر می افتم . حال و حوصلة هیچ کاری رو ندارم . نمی دونم چرا این طوری شده ام .

حاج آقا لبخندی زد و گفت : چه جالب !

با تعجب گفتم : جالب ؟!